Σε μια εποχή όπου ο αθλητισμός αποκτά νέες μορφές και τα Esports διεκδικούν τη θέση τους στο παγκόσμιο προσκήνιο, εμείς εξακολουθούμε να επιμένουμε σε παλιά διλήμματα.
Ποιο είναι το “σωστό”;
Τι είναι “αληθινός” αθλητισμός;
Κι αν ο στόχος είναι κοινός — η βελτίωση, η συνεργασία, ο σεβασμός — μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ξεχωρίζουμε παπούτσια από πληκτρολόγια;

Σε μια εποχή όπου η βία στους αγωνιστικούς χώρους των παραδοσιακών αθλημάτων – από το ποδόσφαιρο έως το μπάσκετ – κάνει συχνά πρωτοσέλιδα, παρατηρούμε ένα παράδοξο: οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να ενθαρρύνουν τα παιδιά να ασχοληθούν με αυτά, ενώ ταυτόχρονα αποθαρρύνουν την ενασχόληση με τα Esports, εξαιτίας των θεματικών κάποιων παιχνιδιών ή του φόβου για “εθισμό”.
Όμως πόσο δίκαιο ή και λογικό είναι να αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό με δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Ο ορισμός του αθλητισμού δεν είναι στατικός. Περιλαμβάνει φυσική, πνευματική προσπάθεια, στρατηγική, συνεργασία και ανταγωνισμό. Όλα αυτά τα συστατικά τα συναντάμε τόσο στο γήπεδο όσο και στην οθόνη.
Τα Esports, όπως το League of Legends, το Dota 2, το Fortine, το Valorant, το Tekken και τόσα άλλα, δεν είναι απλώς παιχνίδια… είναι απαιτητικά, πολύπλοκα, ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, που καλλιεργούν πολύτιμες δεξιότητες σε πραγματικό χρόνο, απέναντι σε άλλους εξίσου ικανούς αντιπάλους.

Τα Esports μετρούν δεκαετίες και όμως ακόμη και σήμερα μένουμε σε στερεότυπα και παρεξηγήσεις.
Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που συναντούν οι νέοι που ασχολούνται με τα Esports είναι η κοινωνική αντιμετώπιση. Θεωρείται ότι τα παιχνίδια αυτά “δεν χτίζουν χαρακτήρα” και για πολλούς ότι “οδηγούν σε βία και απομόνωση”. Κι όμως, μελέτες δείχνουν ότι η ελεγχόμενη και σωστά καθοδηγούμενη συμμετοχή στα Esports μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση, τη δημιουργικότητα και τις κοινωνικές δεξιότητες.

Όσον αφορά δε τα παραδοσιακά αθλήματα, ενώ θεωρούνται κοινωνικά αποδεκτά, δεν είναι απρόσβλητα από παθογένειες. Σε υπερβολικό βαθμό συχνά – πυκνά συναντάμε φανατισμό, βία, αποκλεισμούς και τοξικές συμπεριφορές και όλα αυτά να ξεκινούν όχι από τα παιδιά, αλλά από τους ενήλικες που τα πλαισιώνουν.

Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα για ισότητα και εξισορρόπηση;

Δεν χρειάζεται να “αντικαταστήσουμε” τον παραδοσιακό αθλητισμό με τον ηλεκτρονικό. Το ζητούμενο δεν είναι η σύγκριση, αλλά η συνύπαρξη. Να δώσουμε στα παιδιά μας την επιλογή να ακολουθήσουν αυτό που τα εκφράζει περισσότερο.
Να είμαστε δίπλα τους και να χτίσουμε μαζί ένα ασφαλές πλαίσιο.

Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τις βάσεις για ένα μέλλον χωρίς ταμπέλες;

Ο αθλητισμός – είτε με παπούτσια ποδοσφαίρου είτε με πληκτρολόγιο – έχει ένα κοινό στόχο: να μας κάνει καλύτερους!
Καλύτερους συνεργάτες, καλύτερους στρατηγικούς στοχαστές, πιο ανθεκτικούς απέναντι στην ήττα, πιο υπεύθυνους απέναντι στη νίκη.
Ας αφήσουμε πίσω τις ταμπέλες. Ας προχωρήσουμε σε μια εποχή όπου ο σεβασμός, η καθοδήγηση και η ενίσχυση δεξιοτήτων είναι το ζητούμενο – όχι το μέσο που το πετυχαίνουμε.