Σήμερα περισσότερο από ποτέ επιβάλλεται να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τα παιδιά.
Καλούμαστε να “δούμε” ό,τι δεν βλέπουμε στη μεγάλη εικόνα, να “ακούσουμε” ό,τι χάνεται μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας, να προσεγγίσουμε τον κόσμο τους, να αφουγκραστούμε αυτό που μας “λένε” με όποιο τρόπο το λένε.

Συναντιόμαστε στους διαδρόμους, διασταυρώνονται τα βλέμματά μας, ανταλλάσουμε τυπικές-πρακτικές κουβέντες, μοιραζόμαστε αντικείμενα…
Δεν αγκαλιαζόμαστε, δε μιλάμε, δε μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα…

Κρυφή και φανερή μας επιθυμία είναι η εκπαίδευση και η συμμετοχή τους σε δράσεις να μεταφράζονται σε επιτυχίες, χωρίς να υπολογίζουμε ότι ένας βασικός δείκτης μέτρησης της επιτυχίας είναι η ευτυχία.
Δε δίνουμε έμφαση στο τι κάνει ευτυχισμένο ένα παιδί, αλλά στο πόσες επιτυχίες του μετράμε, χωρίς να υπολογίζουμε πόσο χαρούμενο είναι στη διαδρομή προς την επιτυχία…

Η εξέλιξη της τεχνολογίας έρχεται και αλλάζει τους κανόνες.
Πλέον τα παιδιά δεν μας ακολουθούν, τα ακολουθούμε.. δεν μας ρωτούν, τα ρωτάμε.. ενισχύοντας τους έτσι το αίσθημα της αυτοπεποίθησης, το οποίο ωστόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε έπαρση.. και κάπου εκεί να γίνει η μοιραία συνάντηση με την παραβατικότητα.. και τότε;;
Τι κάνουμε τότε; ακολουθούμε την πεπατημένη που θέλει συστάσεις, επίπληξη, τιμωρία, παράλληλα με ένα ατελείωτο κατηγορώ ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, ή ψάχνουμε να βρούμε τα κομμάτια του παζλ; ή ψάχνουμε να βρούμε το “τι” και το “γιατί”..

Σήμερα περισσότερο από ποτέ τα παιδιά χρειάζονται ένα περιβάλλον αγάπης, αποδοχής, φροντίδας, εμπιστοσύνης, σεβασμού στην ιδιωτικότητα και την ελευθερία.
Ένα περιβάλλον ισορροπίας μεταξύ οικογενειακής και σχολικής ζωής.
Ένα περιβάλλον με όρια, όρους, κανόνες που δεν θίγουν την προσωπικότητά τους, αλλά αναδεικνύουν τις αξίες τους και τα ταλέντα τους.
Ένα περιβάλλον ασφάλειας για να μαθαίνουν και να δημιουργούν.
Ένα περιβάλλον φωτεινό για να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν.

Από την GGA, με γνώμονα τη γεφύρωση της σχέσης “γονέας – παιδί – εκπαιδευτικός”