Στη χώρα μας το 2022, με σχετικές αναφορές και αναπαραστάσεις, μετρήσαμε 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή και γιορτάσαμε 200 χρόνια απελευθέρωσης από τον Τουρκικό ζυγό.
Σημαντικά γεγονότα που αναδύουν πλήθος συναισθημάτων σε κάθε τους θύμηση!
Άνισοι πόλεμοι που κόστισαν τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, άλλαξαν τη γεωγραφική θέση κρατών, κλυδώνισαν σε παγκόσμιο επίπεδο τον πολιτισμό.
Αυτά στην πραγματική ζωή!
Αυτά στον “Real War” και όχι στον “Gaming War”!

Η ιστορία γράφεται με πρωταγωνιστή γεγονότων τον πόλεμο.
Η διεκδίκηση, η καταπάτηση, η κατάκτηση με συνέπεια την εξαφάνιση της ανθρώπινης ζωής και την οικολογική καταστροφή, είναι κάποιοι από τους βασικούς κανόνες του “παιχνιδιού” της ζωής και όχι της κονσόλας!
Θύμα και θύτης ο ίδιος ο άνθρωπος, με ή χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς διακρίσεις ταξικές, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές.
Τον πόλεμο σε όλες του τις μορφές, επιθετικός, αμυντικός, απελευθερωτικός, ανταγωνιστικός, ψυχολογικός, κοινωνικός, … τον αναπνέουμε, τον βιώνουμε, συμμετέχουμε σε αυτόν και καλούμαστε να διαχειριστούμε τις όποιες επιρροές δεχόμαστε.
Αυτά στην πραγματική ζωή!
Αυτά στον “Real War” και όχι στον “Gaming War”!

Στο παιχνίδι ο πόλεμος είναι επιλογή. Ο gamer μέσα από πλήθος παιχνιδιών επιλέγει αυτό που του αρέσει περισσότερο στην πλοκή, τα γραφικά, τη ροή, την εξέλιξη του παιχνιδιού. Επιλέγει έναν ρόλο, υποδύεται κάποιον από τους ήρωες και είτε μόνος είτε με παρέα παίζει. Παίζει με στόχο τη νίκη!
Παίζει, χρησιμοποιώντας όλες του τις δεξιότητες για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του παιχνιδιού της κονσόλας και όχι της ζωής. Δεξιότητες όπως διαχείριση χρόνου, ηγεσία, επίλυση προβλήματος, αντίληψη, διαπραγμάτευση, μνήμη, ομαδικότητα και άλλες εξίσου σημαντικές.
Παίζει γιατί διασκεδάζει, παίζει γιατί είναι το επάγγελμά του, παίζει γιατί πληρώνεται.
Παίζει και ανά πάσα στιγμή πατώντας ένα κουμπί βάζει τέλος στον πόλεμο του παιχνιδιού, κάτι που δεν μπορεί με την ίδια ευκολία να κάνει στον πόλεμο της ζωής!
Αυτά στο πραγματικό παιχνίδι
Αυτά, στον “Gaming War” και όχι στον “Real War”!

Η κοινωνία ενοχοποιεί και δαιμονοποιεί τον Gaming War και όχι τον Real War.
Μήπως να το ξανασκεφτεί;